üç müzisyen

The Three Musicians, 

 

Diego Velázquez, 1618

bir gece vakti olduğu muhakkak gün batalı çok oldu

ama bilinmiyor tam olarak saat ve de mekan

bir curcuna var az ilerde, bir şamata, bir eğlence

her şey kendinden kaçışın tezahürü

içiyor bay, içiyor bayan unutmak tek çare! kendine dair her ne varsa

tekrar eden ve de her nakaratta tempo kaydeden bir iştiyakle

içiyor bay içiyor bayan hatırlamamak için kendi dışında her ne varsa

ortada dans edenler en hareketli onlar

masalar bir bir hale oluyor etrafında tavafa hazır beklercesine pisti

umrunda değil sarhoşluğu arayan fütursuz kadının

hiç alakadar etmiyor kimin asli amacının ne olduğu barmeni

öyle ki bu güruh ne tamamen farklı bir amaç 

ne de tamamıyla aynı bir erek için buradalar 

diyorum ya aslolan odur ki

hiçbirinin değil umrunda içilenden elde etmek sarhoşluk dışında bir şey

dans edenler onun için değiller orada

kadınları kesen zamparalar aslında değiller kadınlar için orada

para kazanmaya gelen yok! bu bir kamuflaj gayet de

her gece böyle depreşirken tik taklarıyla saatin alışılmaz cezbesi

doğduğundan ve de bastığından beridir ayak yere insanoğlu

hala yadırgıyorken bu büyüyü

bu gece bir farklılık var 

bu gece değişik bir tılsım, gözü refleksif bir tepkiye

göğsü çarpıntıyla sıkışıklığa garkeden bir tılsım

bir rahatsızlığın belirsiz heyecanı

bir korkunun telaşı var bu gece burada

***

derken kapı açılır da girer içeri seçilmesi zor

kadın mıdır erkek midir

üç kişi

biri sıska uzun boylu kemikleri çıkık elmacıklarından uyluğuna değin

öteki ondan hallice az daha yemiş ki ilkinin üstünü ende

ve beriki çocuk gibi görünür gözlere belki de en tehlikelisi

işte öylece girdiler kapıdan usulce 

kendilerinden emin 

bir o kadar ihtiyatlı tekebbüre malik

ellerinde üç alet, ellerinde üç keman, ellerinde üç silah

ilki çalıverdi birkaç nota 

dayanamadı katıldı öteki de ona

ve nihayet çocuğumsu beriki eşlikte şimdi

pistte artık onlar var

oturdu ağlamaya hazır gözlerle şuh kadınlar

oturdu dudaklarındaki kan kırmızı rujlar

ve zımbalanmışçasına zamparalar sandalyelerine 

dikkatleri yalnız dikildi bu üç bilinmeze

sanki denklem gibi kim çözecekse

sanki "artık gelsin başımıza ne gelecekse!" der gibi konuklar

gerilimle korkuyla atardamarlar

çaldıkça duyuldukça ürperdikçe

sıralananlar bir bir bayıldılar dirayetsiz otlar gibi

yerlere boylu boyunca sereserpe

en son barmen kalıvermez mi? 

beriki yanaştı dibine ve dedi şöyle

söyle neden ayaktasın hala sen?

cevap vermeye bırakmadan imkan 

saplayıverdi keman yayını sivri ucundan

girince böğrüne apansız, adamın 

kaldılar en son üçü sahnede

hiç kimse yokken oldukları gibi yalnızca üçü

ve bir miktar daha devam edip eserlerine

alkışlayacak kimseleri olmaksızın erdirdiler nihayete 

erdirdiler amaçlarına hepsini

erdiler amaçlarına kendileri de böylece